"රේඩියෝ එකට කවි ලියනව නේ ද?"
කියා ඇසුණු අතර, ඒ ප්‍රශ්නයට නන්දිගේ මුහුණේ මතුවුනු සිනාවත් මට මතක් කර ගත හැකිය.
ඊළඟ ඇසිල්ලේ ඊළඟ පුටුවෙන් නම ගම අහන අතර තුරේ,
"ඉතින් ඔයාගෙ නම මොකක් ද?' යි අහන්නට තරම් නන්දි ගේ හිත සතුටු වී තිබුණු අතර, එවෙලේම මුළු පොදු කාමරයම අමතා, මෙන්න මේ කෙල්ල මගේ නම ඇහුවා, එකෙක් වත් එයාට කචල් දානවා නෙවෙයි කියා විශේෂ නිවේදනයක් දෙන්නට තරම්, රැස්පට් එකක් මට තිබුණි.
හතලිස් අවුරුද්දකට කලින් මෙසේ හමුවූ නන්දනිය අදටත් අපේ ආදරණීයම මිතුරියක් වෙයි. අදටත් හිතේ ඇති මේ කවි පංතිය, අද කියවන කල, ඒ අපි ගැනමදත් දෝයි කියාත් හිතෙයි.
පහත ඇත්තේ කලකට ඉහත, මුහුණු පොතේ තැබූ සටහනකි.
ලෝකය වෙනස් වෙන්නේ කවදා ද?
නන්දි,
මේක මම මුලින් අැහුවෙ රේඩියෝ එකේ. එ් සති අන්තෙ ඉවර වෙලා කැම්පස් අාපු සඳුද ඉස්සෙල්ලම කරපු දේ එ්ක ගැන නන්දිගෙන් අහන එක.
නන්දි මේක ලියාගෙන අැවිත් මට දුන්නෙ දවසකට දෙකකට පස්සෙ. රීඩ් අැවනියු ගේට්ටුව කිට්ටුව දි.
මේ කොල කෑල්ල ෆයිල් එකක තියන බව මම දන්නව.
අපට සතුරු කරදර අැවිත් ගෙවල් මාරු කරල ලියකියවිලි එහා මෙහා වුනේම නැතත්, බොහෝ දේ ඉතින් තැන්තැන්වල තමයි.
කොහොම වුනත්, මේකෙ ඉතිහාසයත් මේ තරම් මතක හිටින්නෙ මේ වචන අපේ හිත් වලට එ් තරමට කිට්ටු නිසා නේ ද?
අවුරුදු තිස් හතක් වයස වුනත් නන්දි, මේ වචන මේ විදිහෙන්ම කියවෙන හිත් තාමත් අැති පදම් තියනව නේ ද?
ගාමන්ට් පැක්ටරිවල, කඩ සාප්පුවල, පාර අයිනෙ පේමන්ට් වල, මැද පෙරදිග, මේ වගේ හඳවල් ගණන් කරන හිත් කී දාහක් අැද්ද?
-රන්සිරිමල්
0 comments :
Post a Comment